گیاهان سبز همواره بمنظور ایجاد فضاهای دلپذیر در محیط خارج از خانه، كاهش تونل‌های بادی ایجاد شده در شهر، حفاظت از لبه های توسعه یافته شهر، محفاظت در برابر نور خورشید، کنترل آب باران‌های بلااستفاده و کاهش مقدار دی‌اكسیدكربن تولید شده توسط مصنوعات، مورد استفاده قرار می گیرند.
هرجایی كه در آن سرپناه و محصوریت توسط تركیبی از ساختمان و كاشت گیاه حاصل شده باشد، پیچیدگی دید بصری و فضایی با خود بهمراه می آورد و اكثرا بعنوان فضای جمعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین مباحث طراحی مناطق شهری، فراتر از یك سوال در باب فضا برای بررسی امكانات روشنایی و دسترسی هاست؛ این طراحی نقش مهمی در كنترل انرژی، خلق تسهیلاتی كه موفقیت شهرها بدان وابسته است و در درختكاری برای جذب دی‌اكسیدكربن ایفا می كند. انتخاب گیاه مناسب برای به هدر نرفتن و ذخیره سازی انرژی نیازمند ملاحظه نور روز پخش شده از میان چتر درختان است، این میزان توسط چتر گیاه تامین می‌شود و كارایی آن در تابستان و زمستان بر حسب نوع هرس كاری متفاوت است. بعنوان مثال، درختان خزان پذیر برگ پهن و مخروطی شکل، چنانچه مطابق یك هندسه معین هرس شده و دارای ارتفاعی مناسب باشند، جهت انعكاس باد یا رفع نیاز سرپناه در برابر خورشید در جبهه های شرق، غرب و جنوب، ایجاد محدوده كاری دلپذیر و ایجاد پرده‌ای بیرونی در برابر آلودگی هوا ایفای نقش می كنند. شكل، ارتفاع، ضخامت گیاه و میزان تراكم چتر، همه نقش قابل ملاحظه ای در بهینه سازی انرژی به‌کمک طراحی و كاشت گیاه دارد.
كاشت گیاه همچنین می‌تواند با چرخه زیستی ضایعات آلی مقابله كند، بنابراین باعث صرفه جویی انرژی در سیستم زباله خردكنی ضایعات است. سوزاندن تراشه‌های درختان حاصل از خرده‌های الوار می‌تواند سوخت فسیلی لازم برای نیروگاه تولید برق در اجتماعات كم جمعیت را تامین كند (خرده های چوب كه بصورت قطعات هیزم در اندازه های مناسب برای سوخت درآمده قبل از سوختن توسط حرارت خشك شده است).
